"No Valhalla"
 
Her savaşçı, ölümü göğüslediğinde Valhalla’nın kapılarının açılacağına inanırdı. Zafer ya da yenilgi fark etmezdi; yeter ki savaş meydanında kanı dökülsün. Tanrılar onu karşılayacak, sonsuz şölenler ve şarkılarla ödüllendirecekti.
Ama bu savaşçı için kapılar sessiz kaldı. Göğe baktığında yalnızca kuzgunları gördü; Odin’in habercileri, ama bu kez ona yol göstermeyen, sadece sonunu izleyen tanıklar. Kaderin ipleri çoktan kopmuştu.
İki baltasına yaslanıp diz çöktü. Çevresinde kırık kalkanlar, suskun dağlar, ve soğuk bir gökyüzü… Valhalla yoktu. Sadece boşluk, sadece sessizlik.
“No Valhalla Awaits Me.”
Bu cümle, onun hem son isyanı hem de gerçeği oldu. Çünkü bazen ölüm bile vaat edilen huzuru getirmez.