"Performer"
 
Herkes bir rol oynar.
Ve her rol bir parçanı susturarak başlar.
Carl Jung’un dediği gibi, insan maskesiz duramaz.
Persona, kabul görmek için dikilmiş bir yüzdür.
Ne kadar gülümserse, o kadar sevilir.
Ne kadar alkış alırsa, o kadar unutur gerçek sesini.
O sahnede duruyor.
Yüzünde sabit bir neşe — ama içi kanıyor.
Çünkü dışarıya sunduğu gülüş,
içeride susturduğu haykırışın yankısı.
Seyirciler onu seviyor.
Ama kimse gerçekten tanımıyor.
Alkışlar yükseldikçe maskesi sabitleniyor.
Ve maskeyi çıkardığında…
geriye kimse kalmıyor.
Sahne kapanıyor.
Gürültü yerini sessizliğe bırakıyor.
Ve karanlıkta tek bir cümle kalıyor geriye:
“Oynamadığında kim kalıyor geriye?”