"The Puppeteer"
 
Tüm evrenin sustuğu bir gecede, tahta duvarların ardında, elleri titremeyen bir varlık sessizce çalışıyordu. Parmaklarının arasında bir ip değil, bir yazgı vardı sanki. Her dikiş, çok önceden karar verilmiş bir yaranın izini taşıyordu. Kalbi önce dikti — çünkü bir varlık, en önce acıyı tanımalıydı. Gözlerini kapalı tasarladı; zira görmek, çoğu zaman taşımaya değmeyecek bir yüktü. Sonra parmaklarını ekledi, ama hareket yalnızca bir illüzyondu — özgürlük, boşlukta asılı duran ince bir çizgiden ibaretti. O, bu kuklayı yaratmadı sadece; onu bildi, çizdi, işledi. Ve nihayet, ipler bağlandığında, varlık başını eğip kısık bir sesle fısıldadı:
“İşte bu… benim mükemmel yaratılanım: insan.”